“Een aantal zomers geleden werkte ik op mijn 25e voor een start-up. Ik wilde belangrijk werk doen en impact maken. Daarom ging ik dan ook meteen op zoek naar een goede baan. Onder aan de sociale ladder beginnen was geen optie voor mij, dus ik werkte full-time en keihard. Ik wilde niet zomaar een werknemer zijn, maar écht deel zijn van het bedrijf.
Na twee jaar werd ik gevraagd om een PhD te doen voor het bedrijf. Het was een waanzinnige uitdaging. Ik zou de helft van de tijd nog in het bedrijf werken en de andere helft in een onderzoeksgroep. Ik zou in beide functies bezig zijn met mijn PhD. Dit klinkt een beetje ingewikkeld misschien, maar in België is het een bekende constructie: Baekeland Mandaat. Echter was er nog niemand gevonden voor mijn oude functie. Ik werd vaak gevraagd om nog wat dingen af te maken of bij te springen. Ik voelde me verantwoordelijk en wilde mijn bedrijf niet zomaar in de steek laten. Praktisch gezien had ik twee banen en moest ik dubbel werk leveren.
Ik merkte dat ik werk mee naar huis begon te nemen. Ik was er constant mee bezig en de andere dingen in mijn leven verdwenen steeds meer naar de achtergrond. Ik deed aan voetbal. Normaal gesproken haalde ik daar mijn plezier uit, maar zelfs daar kon ik op een gegeven moment niet meer van genieten. Ik kreeg steeds meer stress.
Op een dag was ik op mijn werk. Mijn baas belde mij om iets kleins en ik raakte volledig in paniek. Ik kon mijn gedachten niet meer stil krijgen. Dat was voor mij het moment dat ik merkte dat het echt niet goed met me ging. Ik ging naar de dokter en hij adviseerde mij om thuis te blijven omdat hij een burn-out vermoedde. Ik kon het niet accepteren dat ik ziek naar huis was gegaan. In mijn hoofd voelde het als falen. Jarenlang had ik hard gewerkt en gestudeerd om alles te bereiken wat ik nu had en dan werd het me te veel. Ik wilde het liefst zo snel weer terug aan het werk. Achteraf gezien werkte ik zo hard om te bewijzen naar de wereld dat ik goed genoeg was, daarom was het zo moeilijk te verkroppen dat ik thuis kwam te zitten en niks meer kon doen.
Thuis was ik voor mijn gevoel geen mens. Ik zat lusteloos en leeg op de bank. Mentaal was ik helemaal op en fysiek was ik extreem vermoeid. Ik was zó moe. Doordat ik veel thuis was had ik tijd om na te denken over mijn leven. Ik begon te twijfelen aan alles in mijn leven. Ik vroeg me af of ik wel de juiste keuzes had gemaakt en of dit het leven was wat ik wilde leiden. Ik twijfelde over het voetbalteam waar ik bij speelde en mijn werk, maar ook mijn verloving maalde door mijn hoofd. Deed ik er wel goed aan om te trouwen?
"Ik begon te twijfelen aan alles in mijn leven."
Ik ging in gesprek met een psycholoog, besloot mijn leven om te gooien en ander werk te zoeken. Maar naast de praktische veranderingen dook ik ook mijn verleden in. Ik leerde waarom ik het zo belangrijk vond om te presteren en waar dat gevoel vandaan kwam dat ik niet goed genoeg was.
Ik ben vanaf kleins af aan een gevoelig jongetje geweest. Mijn vader was een strenge man en mijn moeder had veel zorgen, waardoor ze mij en mijn broer niet altijd goed kon ondersteunen. Ik miste een rustpunt in mijn leven en probeerde altijd alles zo goed mogelijk te doen, zodat ik geen extra zorgen bij mijn ouders veroorzaakte. Ik dacht veel na en probeerde in veel situaties vooruit te denken om eventuele problemen te tackelen. Ik wilde elk probleem uit de weg gaan en voldoen aan de verwachtingen van mijn omgeving.
Tegenwoordig is er veel aandacht voor de gevoeligheid van kinderen, maar vroeger was dat nog veel minder. Helemaal als jongen zijnde kreeg ik vaak te horen ‘man up’. Het uiten van gevoelens was niet oké. Ik heb altijd gehouden van schrijven en ook toen ik jong was schreef ik wel eens blogs of stukjes. Op zowel mijn school als de voetbalclub werd dat afgekeurd. Nu heb ik zelf een blog en schrijf ik over van alles en nog wat, ook over mentale gezondheid. Maar dat was vroeger dus wel anders.
Doordat ik in mijn jeugd ben gaan graven ben ik me bewust geworden van mijn eigen gedrag en patronen. Voor mij was het belangrijk dat ik leerde dat kwetsbaarheid en gevoeligheid juist krachten zijn. Je hoeft niet net als ik online te delen over kwetsbaarheid. Maar het is wel belangrijk om met iemand in je omgeving te praten over wat er in je omgaat. Kwetsbaarheid is het vertrekpunt van heling.
"Voor mij was het belangrijk dat ik leerde dat kwetsbaarheid en gevoeligheid juist krachten zijn."
Ik heb veel geleerd en als een soort afsluiting van deze periode heb ik een tattoo laten zetten met verschillende elementen die allemaal een betekenis hebben. Er staat onder andere een stopwatch op mijn arm, met de wijzers precies op 20 seconden. Die verwijst naar een quote uit de film We Bought a Zoo: “You know, sometimes all you need is twenty seconds of insane courage. Just literally twenty seconds of just embarrasing bravery. And I promise you, something great will come of it.” Op die manier heb ik vijfentwintig jaar lang geleefd, moedig en dapper. Maar ik heb me ook beseft dat het zo niet altijd hoeft. Tóch heeft het me gemaakt tot de persoon die ik nu ben en daarom heb ik ook dit laten verwerken in de tattoo.
Op dit moment gaat het goed met me. Ik ben ondertussen gelukkig getrouwd, heb een zalige baan en een mooi huis. Daarnaast word ik in augustus papa en heb ik fijne hobby’s waar ik van geniet. Ik voel me heel gelukkig. Ik heb een flinke tijd aan mezelf gewerkt. Dat wil niet zeggen dat ik nu volledig ´genezen´ ben. De triggers waardoor ik het erg zwaar heb gehad zijn er soms nog, maar ik weet nu veel beter hoe ik ermee moet omgaan. Het helpt me bijvoorbeeld om meer tijd voor mezelf te nemen. Daarnaast ben ik op dit moment echt mezelf, laat ik mijn gevoelens meer toe en doe ik mij niet langer sterker voor dan ik ben. Ik ben oprecht blij dat ik zo hard heb gewerkt en dat ik mijn proces ben aangegaan. Het was afzien, maar het heeft me enorm veel opgeleverd. Ik denk dat ik de burn-out nodig had om de persoon te worden die ik nu ben: de meest pure versie van mijzelf.
Leestip van Robin: De kracht van kwetsbaarheid – Brené Brown
Deze foto is gemaakt door: Hanne Kelchtermans @hannekelchtermansphoto op Instagram.