“Begin 2019 belandde ik op de spoedpost. Mijn toenmalige vriend en ik waren samen een weekendje weg. Ik dacht dat ik last had van mijn hart, want ik had constant een benauwd gevoel op mijn borst. Het bleek chronische hyperventilatie te zijn, die werd veroorzaakt door stress. Mijn emmer was vol en het weekendje weg was de laatste druppel. Vanaf dat moment leek niks meer te willen lukken. Ik was verschrikkelijk moe en constant overprikkeld. Het was geen normale vermoeidheid meer, daar was ik al ver voorbij. Ik had steeds het gevoel dat ik ging flauwvallen. Hele normale dingen zoals naar de supermarkt gaan waren al te veel.
Ik moest mijn werkgever bellen om te vertellen dat ik niet meer kon komen werken. In het begin werd er begripvol gereageerd, maar na twee weken werd door het management de druk langzaam opgevoerd. Ik probeerde aan de verwachtingen te voldoen, maar tijdens het werk was ik duizelig en voelde ik me niet goed. Mijn werkgever bleef pushen dat ik meer moest gaan werken. Na drie maanden werd er tegen me gezegd dat als ik niet snel zou herstellen, ik niet geschikt was voor het werk. Ik merkte dat mijn burn-out niet serieus genomen werd.
Voor ik mijn burn-out kreeg, begreep ik zelf ook niks van stress-klachten. Een collega van mij was uitgevallen en als ik haar op Facebook leuke dingen zag postte, begreep ik niet waarom ze niet gewoon kwam werken. Nu heb ik zelf ondervonden hoe het is om een burn-out te hebben. Wat er met je gebeurt is zó raar en ongrijpbaar.. Het is de moeilijkste periode uit mijn leven geweest. Je zag niet dat ik ziek was, maar er gebeurde van alles in mijn lichaam. Ik kijk er tegenwoordig heel anders tegenaan, maar ik weet dat het heel moeilijk is om uit te leggen aan iemand die het zelf niet heeft meegemaakt.
Ik denk dat het belangrijk is dat we meer gaan delen over mentale gezondheid. Iedereen voelt zich wel eens rot en daar moeten we over moeten praten. Daarnaast is het belangrijk om te onthouden dat het oké is, als je een periode niet presteert. Vroeger koppelde ik mijn identiteit aan mijn productiviteit of werkprestaties, maar nu weet ik beter. Je bent niet minder waard als je niet werkt of studeert. Je bent nog steeds een mooi mens!”
