Dagboekfragment: maandag 17 augustus 2020
Er gaat zoveel door mijn hoofd. Ik probeer zoveel mogelijk te relaxen, maar het lukt niet. Zodra ik iets probeer te plannen overvalt een onrustig gevoel me. En wanneer ik iets doe en het verloopt anders dan ik me had voorgesteld krijg ik last van angst. Ik begreep van mijn coach dat mijn wortelchakra uit balans is, en dat ik hiermee aan de slag moet gaan. Maar eerlijk gezegd voelt het alsof ik helemaal gek word.
Vrijdagochtend had ik een (digitale) afspraak met mijn coach. Ik voelde me onrustig omdat het me niet lukte om op tijd te komen. Ze was zelf ook iets later, maar toch ging het gevoel niet weg. Na een - uiteindelijk toch - fijne sessie sprak ik af met een vriendin. We besloten om een bijzondere tuin van Barcelona te bezoeken: de cactustuin. Onderweg naar de tuin ging alles mis. We reden verkeerd, kwamen stil te staan en konden geen parkeerplaats vinden. Mijn vriendin vond het hilarisch en kon niet stoppen met lachen. Ikzelf lachte als een boer met kiespijn.
Nadat we (eindelijk) waren aangekomen, begonnen we aan onze wandeling. Ik ademde een paar keer diep in omdat ik het gevoel had dat ik niet helemaal aanwezig was. Ik wilde naar mijn vriendin luisteren, maar moest hard mijn best doen om haar te kunnen volgen. Dit alles speelde zich van binnen af, zonder dat ik iets liet merken. Na een wandeling van dertig minuten besloten we te pauzeren op een bankje. Een groep jongens kwam aangelopen en ik werd weer overladen met angst. Eén van de jongens kwam naar ons toe om te praten. Ik vroeg of hij ons alleen kon laten. Hij vertrok. Een aantal minuten later herhaalde de situatie zich. Ik vertelde mijn vriendin dat ik wilde gaan. Op dat moment wilde ik maar één ding, gewoon naar huis, mijn eigen vertrouwde plek.
Eenmaal thuis gekomen dronken we wat water en masseerden onze voeten terwijl we over de middag napraatten. Na een uurtje besloten we om bij mij om de boek iets kleins te gaan eten. Heerlijk vond ik dat: veilig in de buurt, niet te veel poespas, met mijn dierbare vriendin. Dat was zó gezellig, we lachten zoveel dat de mensen omkeken en ik had de tijd van mijn leven.
De dag erna, zaterdag, heb ik de hele dag thuis gerust. Lenin (mijn vriend) en ik hadden namelijk een date-night gepland. Daar wilde ik energie voor hebben. Het was een heerlijke avond. We waren naar een rooftop-bar gegaan, aten wat en spraken over de leukste dingen. Dat deed me écht even goed. Vervolgens besloten we om naar huis te wandelen. Lenin liep erg snel en ik kon hem amper bijhouden, hierdoor werd ik onrustig. Daarnaast was het, door corona, enorm stil in de stad en nam de onrust steeds meer toe. Toen hij me wilde me helpen om ergens over te steken, verstapte ik me. Op dat moment hield ik het niet meer en werd ik overladen met angst. Ik zei niets, maar ineens was het niet meer moeilijk om hem bij te houden.
Waar ik mee zit is dat ik zaterdag de hele dag heb gerust om maar een paar uurtjes wat met mijn vriend te doen, en alsnog helemaal opgebrand was zondag. Niet alleen mijn lichaam zei nee, maar ook mijn brein. Het enige wat ik kon, en wilde was slapen. Momenten zoals deze voelen als een tegenslag. Ik weet dat ik eraan moet toegeven, maar op zo’n moment word ik overladen door teleurstelling en verdriet. In de avond nam Lenin me mee naar de spa, hierdoor voelde ik me weer energiek. Ik was blij met de nieuwe energie die ik had opgedaan en was klaar voor een nieuwe week.
De hele nacht droomde ik dat ik een vliegtuig moest halen, maar dat ik te laat was. Ik was in mijn ouderlijk huis en mijn broertje kwam iedere keer zeggen dat ik moest opschieten. De droom heeft zich drie keer herhaald. Toen ik maandagochtend om 07:00 uur wakker werd, was ik overladen met angst en een onrustig gevoel. Dat gevoel… Wanneer stopt het?
Nu zit ik hier, maandag 17 augustus 2020 om 13:25 uur en ik ben opgebrand. Gewoonweg opgebrand. Ik heb een aantal zaken geprobeerd te regelen, maar het lukt gewoon niet. Ik krijg niemand aan de telefoon en ik vind alleen maar Spaanse websites waar ik niets van begrijp. Ik heb geen grip meer op de zaken en ik besef weer dat ik moet loslaten, gewoonweg loslaten…
Dagboekfragment: dinsdag 05 april 2022
Door dit verhaal weer opnieuw te lezen ben ik stil. Ik vind het nog steeds onwerkelijk om te lezen dat ik mijzelf zo lang tot het uiterste heb gepusht en dat ik volledig over mijn eigen grenzen ben gegaan waardoor een weekend zoals dit, gewoonweg te veel was. Het was niet eens een druk weekend: een coach sessie, een middag met een goede vriendin, date-night met mijn vriend en een avond naar de spa. Dit zouden relaxte momenten moeten zijn, en je zou je energiek moeten voelen na momenten zoals deze.
Ik voelde me schuldig als ik ‘niets’ deed (niet tussen aanhalingstekens want op dat moment was ik een keihard aan het worstelen met een burn-out, wat ik niet aan mezelf wilde toegeven). Op momenten dat ik dan eindelijk energie had, dacht ik: “dit moment moet ik met beide handen aangrijpen. Ik moet zoveel mogelijk doen, en het liefst nu.” Als ik er nu aan terugdenk, sta ik gewoon perplex. Waarom zou je jezelf dit aandoen? Je bent thuis, je hebt geen verplichtingen, je hebt een ziekenkaart en je bent zwanger. Het enige wat je hoeft te doen is een stap terug te nemen en naar je lichaam te luisteren. Maar dat was dan ook het probleem. ik luisterde niet naar mijn lichaam.
Gelukkig heb ik ondertussen geleerd hoe ik naar mijn lichaam moet luisteren, op de harde manier dat wel, maar ik ben vandaag de dag enorm dankbaar voor deze lessen. Nu luister ik direct naar mezelf. Nu ben ik direct lief voor mezelf. Nu durf ik direct te handelen naar dat wat ik nodig heb. Sommigen zouden het misschien als egoïstisch bestempelen, Ik noem het voor mezelf kiezen. En ik denk dat dit heel belangrijk is.
Voor iedereen die nu in een burn-out zit: ik begrijp het gevoel. Ik begrijp de teleurstelling en ik begrijp het verdriet, maar vertrouw me: je zult moeten toegeven en rusten. Want als je nu de rust niet neemt die je nodig hebt, zal je op een later moment een hoge prijs moeten betalen.
Zelfs vandaag de dag merk ik dat ik voorzichtig moet zijn met waar ik mijn energie in steek. Er zijn dagen dat ik me goed voel en veel doe en er zijn ook dagen dat ik helemaal niets doe. Ik denk dat dit onderdeel van leven is. Ik vind eigenlijk ook dat de maatschappij ons te veel verplicht.. Ik ben blij ben dat ik daar niet meer aan meedoe. Ik ben zeker nog niet uitgeleerd, maar ik ben enorm dankbaar dat ik nu bewuster in het leven sta.
Liefs,
Evy.
Wil je meer van Evy lezen? Op Instagram @cnnctbyevy deelt ze nog meer persoonlijke verhalen en hoe het nu met haar gaat.
Comments